Ooit ben ik begonnen met emotioneel lichaamswerk, vandaar naar massage, aanraking, en gaande weg langs de ayurveda en rebalancing terecht gekomen bij de cranio-sacraal therapie. Terugkerend thema was hierbij de relatie tussen lichaam en geest. De ontmoeting met mijzelf.
Cranio-sacraaltherapie. De ademhaling van de schedel.
De fascinatie was direct daar toen iemand mij vertelde van de individuele beweging van de schedelbotjes. De uitdijende en inkrimpende beweging van de schedel, als gevolg van het hersenvocht dat de ventrikels vult en zich vervolgens verspreid door de schedel. Specifieker tussen de vliezen. En dan weer afvloeit. Zoals zuurstof in de longen.
Ik dacht, ik zal dat nooit kunnen voelen, daar moet je bijzonder sensitief voor zijn, en dat ben ik niet.
Toch moest ik het weten, en dat eerste moment dat ik dat ben gaan voelen, bij de eerste lessen van Etienne Peirsman, hebben mij voorgoed gegrepen. Het gevoel een geheim aan te raken. Een essentie. Dit ging dieper en was veel omvattender dan alles wat ik voorheen gedaan had.
Waar al het voorgaande eindigt in de mogelijkheden, daar begint de cranio.
Zoiets. Op alle gebied. Alsof mijn potentie in beeld is gekomen. De aanraking met mijn levensenergie. Want dat is uiteindelijk waar het cranio-sacraal ritme voor staat.
Ik ben in mijn kern geraakt. Bevatten kan ik het nog niet, maar er is wel een diep weten, dit is waar het over gaat. Hier kan ik iets mee, hier moet ik iets mee.
Gaande weg de opleiding heb ik mijn geboorteproces herbeleeft, is mijn fascia aangeraakt en heeft het zich gereset, verruimt. Mijn hersenen, zijn letterlijk in een ruimere behuizing gekomen. Dit alles via de route langs blokkades, beperkingen. Achter die blokkades school mijn levensenergie, wachtend totdat ik ze zou vinden.
Het is een reis vol verwondering, die nog steeds gaande is. Vrij van blokkades ben ik zeker niet, maar toch een stuk opgeschoten. De cranio heeft mij door mijn verleden laten reizen, en ik heb de gelegenheid gekregen om oude dingen bewust te worden en los te laten.
Los te laten op een manier dat gebeurtenissen of ervaringen die weliswaar verleden tijd waren, maar nog steeds van invloed waren op mijn huidige bestaan, in de vorm van overtuigingen, in de vorm van fysieke spanning of beperkingen, nu geen invloed meer op mijn wezen hebben en slechts als een herinnering achter zijn gebleven, zoals een foto in een album. Voorbij. Een nieuw perspectief openend.
Praktisch mijn achtergrond: ooit meubelmaakster. Ik kom uit een gezin met vier kinderen en vrije ouders, altijd open voor de dialoog. Krishnamurti was één van de leidraden, naast kunst, expressie en vrijheid, oog voor detail, en nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid impliceert dat je iets nog niet weet.
Ik ben regelmatig in Egypte geweest, de magie, de stilte van de woestijn. Soefisme. Ook India bezocht en nu brengt het leven mij naar Frankrijk. Ik verwonder mij over het fenomeen levenskracht, die ik elke lente weer aanschouw in mijn tuin en elders. Wonend en werkend aan huis in de periferie van Amsterdam, geef ik ook cranio-les aan de PCSA te Bussum. Mijn leven draait om, of op cranio.